Vaak verwachten we als we iets doen, dat we niet mogen falen.

Ik denk dat dat iets is van de huidige maatschappij, maar vooral in de dieetmaatschappij is ons aangeleerd dat als je afwijkt van je schema of je dieetregels, dan heb je gefaald of iets totaal fout gedaan. Dat geeft ons veel te veel druk en maakt dat we onszelf soms forceren. Omdat we het té gezond en té goed willen doen in het leven. Ik merk dat het daar vaak misgaat bij mijn klanten. En ik herken mezelf er eigenlijk ook in.

Veel vrouwen die met mij werken naar een ontspannen relatie met eten en zichzelf, geven aan “het lukt me eigenlijk niet”. Het is OK dat je iets nog niet kunt.

Het is niet omdat het soms niet lukt dat je er niet beter in kunt worden.

Onlangs had ik een aantal vrouwen die al eens te kampen hebben met eetbuien. Eetbuien die gerelateerd zijn aan het feit dat ze heel veel druk ervaren. Van op hun werk, vanuit de maatschappij, maar ook nog hetgeen dat ze vroeger geleerd hebben. Als ze willen afvallen of willen werken aan een ontspannen relatie met eten en zichzelf, dan moet dat allemaal heel strikt en heel afgelijnd lopen. En dat maakt dat er geen ruimte is voor die eetmissers. Dat maakt dat als er eens een eetbui is, of als je iets suikerrijk of vetrijk gegeten hebt, dan is dat NOT DONE. 

En dat is eigenlijk not the way to go… Als je heel je leven tot je 70-80e nooit meer eens een paté kan eten of een dame blanche en daar niet op een ok manier mee leert omgaan, dan gaat het op langere termijn eigenlijk nooit werken.

Ik denk dat dat super belangrijk is. En heel veel mensen zijn heel perfectionistisch ingesteld. Soms té perfectionistisch. Ze willen het té goed doen en verwachten veel te veel van zichzelf. En daarom duwen ze zichzelf eigenlijk richting een eetbui, omdat ze het te goed willen doen.

Belangrijk bij intuïtief eten is dan ook om te leren die eetmissers sneller los te laten.

​​En dat doe je niet door op je eigen kop te zitten en streng te zijn voor jezelf. Ik merk dat dat wel vaak gebeurt. Dat als we eens de bocht uit vliegen, toch eens een eetbui hebben gehad, dat dat niet kan. Dat falen, dat mag niet. En de reactie die we daar vaak op hebben is: als ik streng ben voor mezelf, dan zal het wel niet meer gebeuren.

​​En daar zit eigenlijk juist het probleem. Hoe strenger, niet lief dat je bent tegen jezelf, hoe beoordelender je dus bent en je die eetpolitie op jezelf gaat af sturen, hoe meer dat de volgende eetbui eigenlijk al terug om de hoek komt loeren. Je werkt deze in de hand door het feit dat je een eetmisser niet kan loslaten.

​​Ik denk dat we op het vlak van eten veel te zwart-wit denken. Dat heeft onder andere die dieetmaaschappij teweeg gebracht. Dat mag wel, dat mag niet, wel gezond, niet gezond. Ik moet me zoveel  mogelijk houden aan die gezonde dingen en dingen die toegelaten zijn.

​​Maar de kunst zit hem eigenlijk in leren “grijs te denken” als het aankomt op eten.

​Daarmee bedoel ik: alles mag, alles kan, niks is verboden. Alles van voeding in het leven hoort er eigenlijk gewoon bij. Ja, het ene ga je wat meer nemen dan het andere uiteraard, dat wel. Maar belangrijk is, of dat je nu een appel eet, een tas soep of een cupcake, de manier waarop je begint met eten, hoe je ermee omgaat, zou eigenlijk altijd hetzelfde moeten zijn.

​​Maar als we iets gezonds eten hebben we vaker geen schuldgevoel en vinden we het allemaal ok, en als we dan een cupcake of iets dergelijks eten dan kan dat niet, omdat we dat in die zwart-wit categorieën hebben opgedeeld.

Om een of andere reden kunnen veel vrouwen niet genieten van iets dat suiker- of vetrijker is. En daar ligt juist de kunst, in het ontwikkelen van een ontspannen relatie met eten en jezelf. Eten moet leuk zijn, en leuk blijven.

​Ik kom zelf uit een familie waar eten centraal staat. Moest je heel je leven eten opdelen in categorieën gezond, niet gezond en verboden en toegelaten, dan creëer je zo’n druk in je hoofd, waardoor je totaal niet ontspannen met eten bezig bent.

En het verbazende is dat veel vrouwen bijna 1/5 van hun leven op dieet zijn.​

​​​Ik vind dat schokkend. Daar word ik niet happy van.

Maar het is dus belangrijk dat als je een eetbui hebt, of als je gewoon eens zegt “hier heb me echt volledig laten gaan” dat je je realiseert dat het niet nodig was. Je eet wat nodig is in het moment om jezelf goed te verzorgen. En de ene keer lukt dat prima, om het te houden op een gewone portie. En een andere keer moet er een grote zak chips door op een heel snel tempo. Het heeft geen zin om je dan op je kop te zitten. Wat gebeurd is, is gebeurd.

​Maar hoe kan je er dan wel op een andere manier naar kijken of mee omgaan? Daar vertel ik in mijn volgende blog meer over!