Ik zie het aan haar blik. Ze heeft al zo veel vooruitgang gemaakt in haar relatie met eten en zo wil zo graag nog meer vooruit, dat ze wat te “gulzig” is om dat het niet snel genoeg gaat en dan steekt die eetbui ineens de kop op. “Ik was zo goed aan het gaan en toch lukt het me nog niet”… en ja ik begrijp ook hoe het komt.

Het ding is dat ze teveel van haar zelf verwacht dan dat ze effectief aan kan - voorlopig toch op dit moment - waardoor het plezier dat ze daarvoor had in eten nu terug wegvloeit naar de andere kant. Daar waar ze haar zelf eerst uitdaagde en stimuleerde op een positieve manier, maakt ze er nu een geforceerd iets van.

Ik zei tegen haar: jouw perfectionisme en de extra druk die je onnodig legt op jezelf zijn de grootste bottleneck waarom je eetbui terug de kop opsteekt na x aantal weken.

Ze is écht een geweldig persoon, maar haar grootste vijand is soms haar eigen zelf.

Mijn reactie is dan altijd: “Als er op je werk is een mindere dag is, neem je de dag nadien dan ook ontslag?” Nee, zei ze en vaak heeft het eventjes tijd nodig om in te werken of iets nieuw te leren. 

WEL! Waarom geef je jezelf dan geen tijd om hier op jou tempo beter in te worden en praat je zo streng tegen jezelf? Klopt zei ze: je hebt gelijk wat een eye-opener!

Tussen jezelf stimuleren en forceren ligt jezelf leren DOSEREN zeg ik altijd.

verander beoordelend praten tegen jezelf in liefdevol praten tegen jezelf

verander perfect in: “niets is perfect en dat is best oké, ik mag fouten maken”

verander “ik moet” door “ik mag”

en je komt al een pak verder.

Blijf LIEFDEVOL praten tegen jezelf zoals je tegen je eigen beste vriendin zou doen !

Zorg goed voor jezelf!