Door streng te zijn help je jezelf niet vooruit.

Je creëert teleurstelling, schuldgevoel, boosheid, wat maakt dat je het emo-eten aanwakkert en zo inderdaad de volgende eetbui al om de hoek ligt. En dat is eigenlijk niet de bedoeling. De bedoeling is dat je meer jezelf uit de situatie zet en dat je gaat leren kijken "wat maakt nu waarom heel die zak er eigenlijk aan moest?" Was dat omdat ik bijvoorbeeld 's middags mijn maaltijd niet gegeten had, of omdat ik heel gefrustreerd was en ik beter iets anders had kunnen doen dan het van mij af te eten? Misschien had ik kunnen wandelen of iets anders kunnen doen?

En vooral, na die eetbui, na die eetmisser moet je die dingen sneller leren loslaten en kan je beter nieuwsgierig zijn naar jezelf toe. Je eigen beste vriendin zijn, lief zijn naar jezelf toe. En eventueel als wetenschapper van op een afstand naar jezelf beginnen te kijken. Wat maakt hier nu waarom dat ik mij zo heb laten gaan? Zonder beoordelend te zijn. Maar in gesprek met jezelf om te komen tot een oplossing hoe je het eigenlijk anders en beter kan doen de dagen nadien.

En dat helpt je veel meer vooruit dan te blijven botsen en in de emotie te blijven gaan. Daar heb je een keuze toe. Je hebt altijd een keuze hoe dat je in het moment met eten omgaat. Ga je dat beoordelend doen, en ga je jezelf forceren, streng zijn voor jezelf? Of ga je zeggen: kijk, belangrijk is dat ik mezelf ook leer stimuleren en uitdagen dat ik ook naar eten ga kijken als een ontdekkingsreis. Hierop kom ik ook eens mindere momenten tegen, maar probeer toch het leuke ervan in te zien, eerder dan dat het perfectionistisch moet zijn.

Als je op die manier naar eten gaat kijken je als beste vriendin gaat praten tegen jezelf, dan maakt dat ook dat je de druk meer van de ketel gaat halen.

Veel mensen zien vooruitgang ook als iets dat perfect moet zijn. Maar je kunt nooit groeien zonder letterlijk eens op je bek te gaan. Ik ben ook gegroeid doordat ik durfde om eens te falen. Door stappen te zetten waarvan ik wist dat het ook mis zou kunnen lopen.

Soms moet je ook durven falen. Door die druk van de maatschappij hebben we geleerd dat falen of een eetmisser doen, er eigenlijk niet bij hoort. "Dat kan niet, dat mag niet." En dat moet je leren loslaten.

Want het is ok dat er eens iets misgaat, ook op vlak van eten. Ik wil even citeren uit een boek van Will Smith. Hij heeft een boek geschreven en een aantal paragrafen spraken mij aan. Eentje daarvan is:

“Life is like school, with one key difference. In school you get your lessons and then you take the test. In life you get the test, and it’s your job to take the lesson.”

We zijn heel gewoon om eerst alles te leren, en dan het examen te doen. Terwijl het vaak gewoon 'gaan' is, en naar het leven kijken als een ontdekkingstocht, in plaats van iets geforceerds. Maar je werkt met vallen en opstaan. Je gaat leren wat voor jou werkt, en wat niet. Waar je je ok bij voelt. En daardoor, door te doen, word je beter en beter en beter.

Niet alleen op het vlak van eten, maar voor het leven in zijn algemeen, bekijken we de dingen vaak veel te zwart-wit. Een vraag die ik heel vraag stel aan mijn klanten is: als op het werk iets eens niet lukt, ga je dan de dag nadien ontslag nemen? Het antwoord is dan altijd “nee, natuurlijk niet!”. Maar dat is ook het antwoord als op het vlak van eten eens iets mis gaat. Op je werk ga je na een misser toch ook bekijken hoe je het dan anders of beter kunt doen? Waarom kan dat op vlak van eten niet? Waarom verwachten we daar dat alles perfect in één rechte lijn omhoog loopt? En we nooit eens op onze bek mogen gaan, en nooit eens mogen falen?

Belangrijk is dat je ook met eten leert er stap voor stap mee om te gaan. Dat je eetmissers beter leert loslaten, en juist omarmt als iets dat erbij hoort. Op het vlak van eten kunnen veel vrouwen dat moeilijker relativeren. Het vraagt je om op een andere manier te gaan kijken naar eten en naar jezelf.

Daar begint het bij: ga je jezelf stimuleren om op ontdekkingstocht te gaan, waar niks perfect is en dat is ok? Ga je jezelf als je beste vriendin, als wetenschapper en student benaderen? Of ga je jezelf forceren en alles zien als een opdracht die niet mag falen?

Voel je dat de mindset waarmee je naar het leven in zijn algemeen kijkt, heel erg bepaalt hoe je naar jouw relatie met eten kijkt? Sta je op een punt van jezelf stimuleren en uitdagen, of ben je op dit moment iemand die zichzelf forceert en eigenlijk teveel van zichzelf verwacht?

Het is ok dat je iets (nog) niet kan. Er komt een moment dat je wél of in ieder geval beter gaat kunnen omgaan met die eetbuien en ze een heel pak minder worden. Maar dat begint met die mindset. Maar vooral ook door eten niet meer te gaan bekijken als een zwart-wit iets. Door jezelf dingen te ontzeggen omdat ze “verboden” zijn. Op die manier werkt het niet. Alles kan, alles mag, niks is verboden. Hiermee wil ik niet zeggen dat je er dan maar alles moet in proppen ? Daar gaat het niet over. Maar wel in je hoofd die onvoorwaardelijke toestemming geven en grijs leren denken op het vlak van eten.

Je hoeft niks te missen. Hoe meer dat je moet missen, hoe meer dat je jezelf duwt richting de volgende eetbui. En.. jouw tijd komt nog! Door het echt te hard te willen, ben je jezelf ook aan het forceren. Wil je teveel vooruit gaan en blokkeer je jezelf ook. Forceer jezelf niet en ga op een andere manier kijken. Ga jezelf meer leren stimuleren en uitdagen.